Het Raamwerk als projectontwikkelaar

Zullen we het  weer eens over een Masterplan hebben ? Het Masterplan Zeehos is een leuk voorbeeld waarin een paar dure bureaus zich weer eens heerlijk hebben kunnen uitleven. Die bureaus zijn er goed in om onwaarschijnlijk mooie vergezichten te schilderen.  Daar gebruiken ze dan allerlei termen bij die niets of weinig betekenen maar die wel een fijn gevoel geven. Kortom men wil u, of beter gezegd natuurlijk de beslissers in de gemeenteraad, iets verkopen of in de maag splitsen. 

Ach u kent dat wel van de plaatselijke makelaar, een rustiek pand is gewoon een bouwval, en een karakteristiek pand in oorspronkelijke staat heeft geen CV of dubbel glas en staat op instorten. Bij de plannen voor het terrein van het voormalige Zeehospitium wordt een flat van acht verdiepingen geen flat genoemd maar een beeldbepalend markant gebouw. Er komt daar ook nog een groot appartementengebouw pal aan de boulevard waarvan wordt gezegd “Het gebouw staat op de duinen en uit zich als door de natuur gevormd”. Als je dat soort proza leest dan weet je zeker dat je in het ootje genomen wordt. Een mooi stukje landschap met hier en daar een gebouw wordt veranderd in een verstedelijkt gebied met hier en daar nog een beetje groen.

Er zijn enorm veel overeenkomsten tussen de casus Zeehospitium en de kwestie van de zeejachthaven. Ik noem er hier één.  In beide gevallen is er geen vraaggestuurde maar een aanbodgerichte benadering, zoals dat tegenwoordig heet. Het gaat er eigenlijk om dat iemand er een leuk centje aan kan verdienen. Nu is in Nederland commercie niet verboden maar het is wel vreemd als een publiek gefinancierde zorginstelling dat pad opgaat. Het Raamwerk heeft in feite gepokerd met overheidsgeld dat bedoeld was om er zorg mee te produceren. Dat zal allemaal met de beste bedoelingen zijn gebeurd maar daarmee is het nog geen acceptabel gedrag. 

Men heeft er voor gekozen om met ons belastinggeld vastgoedondernemer te gaan spelen. Dit gedrag is vergelijkbaar met de casus van het s.s. Rotterdam in de corporatiewereld of het Amarantis debacle in het onderwijs. De vraag is daarna altijd wie er op de blaren moet gaan zitten. Het valt op dat het College van B&W bij zowel de zeejachthaven als bij het Zeehospitium de oren bijna als vanzelf laat hangen naar de mensen die iets willen dat eigenlijk niet kan. Daarvoor zijn dan vervolgens allerlei kronkels en drogredeneringen nodig om dat beleid te kunnen rechtvaardigen.  Het gevolg is een enorme hoeveelheid kubieke meters stenen waarvan overigens nog steeds niet zeker is of ze verkocht gaan worden. Het geld is immers op ? 

Chapeau voor het Hoogheemraadschap Rijnland dat niet gaat sjoemelen met regels, zich niet verschuilt achter overmacht en wel vasthoudt aan eisen die voortvloeien uit haar missie. Maar ja dat zijn niet-politieke ingenieurs die bovendien niet in kronkels kunnen denken.

Deze column verscheen eerder in de Katwijksche Post d.d. 2 mei 2013.